Deel 4! Luang Prabang en olifanten!
Voorwoord
Tijd voor deel 4, het eerste en enige deel in Laos. Het is mij en Daan inmiddels ook opgevallen dat we in een redelijk moordtempo door alle landen gaan. We maken ons zorgen dat we straks nog tijd overhouden. Inmiddels zijn we veilig en gelukkig in Hanoi, maar bij de laatste blog nog in Laos. Daan is momenteel op zoek naar een sportschool, dat geeft mij de tijd om jullie in alle rust bij te praten. Ik heb hier voor het eerst een pc, dat typt toch wat makkelijker dan de vorige blogs (last van je duimen na een tijdje).
Luang Prabang is tof!
Na de lange bootreis hebben Daan en ik een nacht goed doorgeslapen in het heerlijke bed van de Pangkham Lodge. In de morgen hebben we de centrale oude stad bezocht en geprobeerd wat dingen te regelen. Het was een stralend zonnige dag, en dan kan het flink warm worden. Geenthousiasmeerd door andere reizigers hebben we een olifantentour geboekt. De tour die wij boekten was bij een opvangcentrum voor olifanten. Hier wordt (in tegenstelling tot andere tours) zeer goed voor de olifanten gezorgd en dat gaf ons toch een prettiger gevoel. De sfeer in Luang Prabang is ontspannen, zeker in de binnenstad. Het is duidelijk zichtbaar dat de economie van Laos goed draait op het moment. Overal worden nieuwe stoepen aangelegd en worden hotels gebouwd/gerenoveerd. Het positieve gevoel van vooruitgang is ook voor de toeristen merkbaar. De oude tempels konden ons niet enorm (meer) boeien (worden een beetje tempelmoe) maar boden wel een mooi uitzicht over de Mekong en de stad. We waren oorspronkelijk van plan om 3 dagen te blijven, echter vergisten ons in de datum met het boeken waardoor we een dag extra bleven (we zijn er niet helemaal uit wiens schuld dit is, we houden het op een gezamenlijke inschattingsfout). Drie dagen was te weinig geweest, want Luang Prabang is een stad waar je echt een beetje tot rust kan komen. Ik heb te weinig gezien van de rest van Laos, maar in deze stad was viel prima te leven.
Stugge Vietnamezen
Na Luang Prabang willen we graag naar Vietnam. Helaas mag je daar niet de grens over zonder vooraf gehaald visum. Hier hadden we in Nederland (ondanks uitgebreide voorbereiding) niet op gerekend, dus moesten we ter plekke iets zien te vinden. Gelukkig blijkt hier bijna alles mogelijk zolang je maar geduld hebt en betaalt. We hadden ontdekt dat er in Luang Prabang een consulaat was, en na een korte mailwisseling bleek dat we daar (voor een relatief lage prijs ook nog) aan een visum konden komen. Goed gehumeurd hebben we al kaartlezend het consulaat gevonden, waarna we eerst terug konden naar het hotel omdat Daan zijn paspoort nog in het hotel had liggen ('jij had er ook aan kunnen denken dat ik die nodig had'). Bij de tweede poging lukte alles wel, het was uiteraard weer duurder dan verwacht en bij het omrekenen in Kip zijn we wederom opgelicht (het probleem is dat als je naar dollars probeert te wisselen je overal ook wordt opgelicht). We hadden gelukkig wel pasfoto's laten maken dus na enige taalbarrieres omzeild te hebben konden we drie dagen later ons visum naar Vietnam op komen halen. Er volgde nog een zweterige zoektocht naar een atm door de straten van Luang Prabang om het hele bedrag in Kip te kunnen ophoesten, maar missie geslaagd!
Olifantendag!
Vol verwachting vertrokken we de volgende ochtend naar het olifantenkamp in de buurt van Luang Prabang; vandaag gingen we olifantrijden. Voordat het zover was kregen we eerst de tijd om de commando's te oefenen. PIE PIE (PAI PAI fonetisch) betekent vooruit, DUUN DUUN achteruit (de olifant loopt niet achteruit maar draait zich om, helaas geen olifantendressuur) SAI SAI links, KWA KWA rechts, HO HO stop (makkelijkste), MAP MAP gaan zitten zodat je op of af kan stappen. Na deze korte training was het tijd om te oefenen, ik had er zin in en ging als eerste van de groep. In mijn hoofd oefende ik nogmaals de commando's terwijl de olifant kwam aanlopen. Het is de bedoeling dat je je aan het oor van de olifant omhoogtrekt en dan je been over hem heen legt en op zijn nek gaat zitten. Daan maakte snel de berekening dat wij in verhouding tot het gewicht van de olifant ongeveer 3 kilo wegen, dus hier heeft de olifant totaal geen last van. Helaas weigerde de olifant te gaan zitten (MAP MAP!!!) maar met enige hulp kwam ik er makkelijk op. Het is een aparte ervaring om op zo'n groot beest te zitten. Het was snel duidelijk dat de olifant geen boodschap had aan mijn commando's en gewoon rustig zijn rondje liep. Geen hannibal-achtige taferelen waar je als een volwaardig ruiter de olifant controleerd. Een illusie armer maar een ervaring rijker, het korte rondje was eigenlijk de hele onderneming al waard. Daan overwon (na enige vertwijfeling) zijn hoogtevrees en reed hetzelfde rondje zonder noemenswaardige problemen. Na deze training hebben we een babyolifant bezocht en geluncht aan een zwembad (eerste zwembad van de vakantie jeej!). Het weer zat die dag helaas niet mee, en het begon al snel gigantisch te regenen. Ook in de categorie ' tropische buien' was dit een zware bui, en er was veel bliksem bij. Na een uur (of twee) gewacht te hebben met ons groepje backpackolifantrijders begonnen we wel te twijfelen of we de rest van de tour nog zouden kunnen afmaken. Het volgende deel van het programma was namelijk op de olifant door een rivier rijden. Als groep vroegen we ons af of dit met onweer wel veilig was, maar de manager van het olifantenkamp begreep ons probleem totaal niet. Dit gaf ons net voldoende vertrouwen om weer op onze olifant plaats te nemen. Dit deel van de dag zaten we op een soort bankjes op de rug van de olifant met een echte olifantruiter voorop. Dit was nog een stuk hoger (door het bankje) en het hielp voor Daan niet dat we de hoogste olifant uit het kamp kregen toegewezen. Het eerste deel was ook nog eens van een spekgladde modderhelling. De olifanten blijken stevig op hun benen te staan en gingen vrij moeiteloos de helling af en het water in. Het viel meteen op hoe veel plezier de ruiters met de olifanten hadden. De olifanten leken het zelf ook naar hun zin te hebben (denken we). Na het waden door de rivier kregen we de kans om zelf op de nek te rijden. Daan besloot de kat nog even uit de boom te kijken en ik deed opnieuw een poging om de olifant te besturen (kansloos). Na de wandeling kwam het hoogtepunt van de dag, we mochten de olifanten wassen in de rivier. De olifanten hadden geen bankjes meer op hun rug dus we moesten weer op de nek gaan zitten. Daan lette in eerste instantie niet goed op, miste zijn kans op een kleine olifant, maar overwon uiteindelijk zijn hoogtevrees op een vrij grote olifant (best trots). Je kon merken dat de olifanten zin hadden in de rivier, ze probeerden elkaar constant aan de kant te duwen. In de rivier was het onze beurt om de olifant te schrobben en een beetje met ze te spelen (natspuiten,onderdompelen en met de slurf op het water slaan). We leerden van de gids dat zij al 22 jaar met de olifanten werkten en daarom zo een goede band met de dieren hadden. Het contact wat wij met de olifanten hadden was het verst dat we in 1 dag konden komen. Na het wassen zat de tour erop, al met al een geweldige ervaring.
Dag van niks
De dag na het olifantenavontuur regende het nog harder en langer dan de dag ervoor. Daan en ik hebben de dag in het hostel doorgebracht. Onze volgende stop is Hanoi, en na wat reseach kwamen we erachter dat vliegen toch wat duur is, dus we gingen voor de busreis. Dit zou een slaapbus zijn en we zouden er 24 uur over doen. Op het internet werd gesproken van 'de horrorbus' maar na goede ervaringen in Thailand en eerder gezeik van reizigers op internet schatten we in dat dat wel mee zou vallen (deed het niet maar dat komt in blog 5). De rest van de dag lekker lui geweest (het is toch ook vakantie) en s'avonds heerlijk gegeten op de markt (schep voor 1 euro je bord vol!).
De waterval, de tuctuc en de zonbeer
Laatste dag in Luang Prabang, s'avonds ging de bus. Tijd om de laatste bezienswaardigheid van ons lijstje te bezoeken: de watervallen van Kuang Si. We hadden geleerd dat hoe meer mensen er in je tuctuc zitten (bromdriewieler met een kar waar je kan zitten), hoe minder je betaald. We praatten ons al snel in een tuctuc die al bijna vol zat, en konden zo goedkoop naar de waterval (we gaan nog steeds vooruit). Ergens in nergens werd onze tuctuc aangehouden door een man in een hokje. De chauffeur betaalde wat geld, er werd wat heen en weer gebeld en we konden verder. Dit soort schimmige transacties vallen mij vaker op, het zal ongetwijfeld een hoger doel dienen. De watervallen waren zeker de moeite waard, met name de pittige klim naar de top van de waterval was de moeite waard. Naderhand hebben we met de lokale bevolking nog onder de waterval gezwommen en konden we helemaal opgefrist terug naar Luang Prabang om onze bus te halen. Onderweg terug nog kort een opvanghuis bezocht voor zonberen (kleinste berensoort, leeft in het oerwoud). Nooit geweten dat er beren in de jungle leefden (of komt balou daarvandaan?), dus leuk om dat ook nog even mee te pikken. Op de terugweg hebben we het hokje wel gezien, de schimmige meneer was nergens meer te bekennen.
Op naar Vietnam!
Na 6 dagen Laos alweer door! Is dat niet te kort op een vakantie van 49 dagen? Misschien wel, maar de andere bezienswaardigheden in Laos liggen ofwel ver van Hanoi, ofwel zeer moeilijk te bereiken. We wilden graag een tussenstop maken in een wat minder bekend stukje Laos maar kwamen erachter dat we dan eerst weer 8 uur in de slowboat moesten en dan 12 uur met de bus. Om deze reden zijn we meteen doorgegaan naar Vietnam. Het is ons voornemen om voor Vietnam wel uitgebreid de tijd te nemen. Ik spreek voor mezelf als ik zeg dat ik enorm geniet van deze reis tot nu toe. Het bestaat eigenlijk uit 3 delen, regelen, activiteiten en ontspanning. Elke dag heeft 1 deel de overhand, maar komen de andere delen zeker tot hun recht. We functioneren inmiddels als een behoorlijk goed team, en op wat schoonheidsfoutjes (ook in Vietnam zijn we opgelicht) na verloopt de reis opvallend soepel. We zijn nu op ongeveeer 1/3 van de reis, en ik kijk enorm uit naar de komende weken, al gaat de tijd enorm snel.
Vooruitblik
De busblog volgt zeer snel! Ik schrijf vanuit Hanoi (spectaculaire stad, beschreven in blog 6, ik probeer elke plek eer aan te doen maar het is best veel werk), morgen gaan we 3 dagen op een boot naar de baai van Ha Long, 1 van de 7 natuurwereldwonderen (google maar)! Onze belevenissen daar waarschijnlijk in blog 7 (ik hoop het)
Mysteries
Naast de losse eindjes willen Daan en ik graag een item invoegen met mysteries! Vragen die bij ons opkomen tijdens het reizen, antwoorden zijn van harte welkom.
- Wat doet Pringles met de rest van de aardappel? (serieus)
- Wat is het verschil tussen een tortoise en een turtle?
Opgeloste mysteries:
- Het mysterie van de verdwenen vogels: Blijft een mysterie, maar wij zijn niet de enigen met deze vraag! Theorieen lopen uiteen: een slang die alle eieren opeet (tja), niet het juiste seizoen (lijkt ons stug), mensen eten de vogels op (ongetwijfeld, maar niet zo massaal dat er geen vogel meer te zien is, kan je reiger eten), Mekong is te vies (plausibel), er is ergens anders een betere plaats voor vogels (zou kunnen). Als ik in Nederland tijd over heb beloof ik mij in te zetten voor de vogel rondom de Mekong.
- We hoorden meermalig op de radio de melodie van 'wij houden van oranje', beducht op plagiaat zijn we gaan googelen hoe dit kan! De melodie is bedacht door Robert Burns in de 18e eeuw! Het is door de vroegere kolonisatie echter ook in Vietnam terechtgekomen waar ze een eigen versie hebben gemaakt. Toch leuk om te weten. Het originele lied heet 'Auld Lang Syne' en wordt gebruikt voor plechtigheden. Op het internet is een tamelijk bombastische variant van Mariah Carey te vinden, op de wikipediapagina van Auld Lang Syne een meer gepaste uitvoering.
Losse eindjes!
- In Vietnam wordt met de Dong betaald! Niemand is geinteresseerd in Kip.
- Daan en ik nu een heus slaapritme hebben en de jetlag eindelijk kwijt zijn.
- Het een bezienswaardigheid is om sochtendsvroeg de monniken door de straten te zien wandelen, maar het ons niet gelukt is zo vroeg op te staan.
- Dit Vietnamees toetsenbord de leestekens op een andere toets heeft geplaatst, waardoor mijn interpunctie in deze blog te wensen overlaat.
- Iedereen buiten Nederland de grootste lol heeft met het uitspreken van mijn voornaam.
- Dat inmiddels een beetje begint te vervelen.
- Daan de kaart meedraait met de kant waarop hij loopt, zodat links en rechts gelijk zijn aan de werkelijkheid.
- Ik dat niet doe.
- Dit voor flinke verwarring heeft gezorgd.
- Er sindsdien steeds 1 iemand kaartleest, wat heel goed blijkt te werken (we zijn een team).
- Als er iets misgaat het de schuld van de ander is.
- Dit niet erg is.
- Er opvallend veel Britse backpackers zijn (waar zijn de Nederlanders?)
- We nog niet ziek geweest zijn (afkloppen!)
We maken het goed!
Gijs
Tijd voor deel 4, het eerste en enige deel in Laos. Het is mij en Daan inmiddels ook opgevallen dat we in een redelijk moordtempo door alle landen gaan. We maken ons zorgen dat we straks nog tijd overhouden. Inmiddels zijn we veilig en gelukkig in Hanoi, maar bij de laatste blog nog in Laos. Daan is momenteel op zoek naar een sportschool, dat geeft mij de tijd om jullie in alle rust bij te praten. Ik heb hier voor het eerst een pc, dat typt toch wat makkelijker dan de vorige blogs (last van je duimen na een tijdje).
Luang Prabang is tof!
Na de lange bootreis hebben Daan en ik een nacht goed doorgeslapen in het heerlijke bed van de Pangkham Lodge. In de morgen hebben we de centrale oude stad bezocht en geprobeerd wat dingen te regelen. Het was een stralend zonnige dag, en dan kan het flink warm worden. Geenthousiasmeerd door andere reizigers hebben we een olifantentour geboekt. De tour die wij boekten was bij een opvangcentrum voor olifanten. Hier wordt (in tegenstelling tot andere tours) zeer goed voor de olifanten gezorgd en dat gaf ons toch een prettiger gevoel. De sfeer in Luang Prabang is ontspannen, zeker in de binnenstad. Het is duidelijk zichtbaar dat de economie van Laos goed draait op het moment. Overal worden nieuwe stoepen aangelegd en worden hotels gebouwd/gerenoveerd. Het positieve gevoel van vooruitgang is ook voor de toeristen merkbaar. De oude tempels konden ons niet enorm (meer) boeien (worden een beetje tempelmoe) maar boden wel een mooi uitzicht over de Mekong en de stad. We waren oorspronkelijk van plan om 3 dagen te blijven, echter vergisten ons in de datum met het boeken waardoor we een dag extra bleven (we zijn er niet helemaal uit wiens schuld dit is, we houden het op een gezamenlijke inschattingsfout). Drie dagen was te weinig geweest, want Luang Prabang is een stad waar je echt een beetje tot rust kan komen. Ik heb te weinig gezien van de rest van Laos, maar in deze stad was viel prima te leven.
Stugge Vietnamezen
Na Luang Prabang willen we graag naar Vietnam. Helaas mag je daar niet de grens over zonder vooraf gehaald visum. Hier hadden we in Nederland (ondanks uitgebreide voorbereiding) niet op gerekend, dus moesten we ter plekke iets zien te vinden. Gelukkig blijkt hier bijna alles mogelijk zolang je maar geduld hebt en betaalt. We hadden ontdekt dat er in Luang Prabang een consulaat was, en na een korte mailwisseling bleek dat we daar (voor een relatief lage prijs ook nog) aan een visum konden komen. Goed gehumeurd hebben we al kaartlezend het consulaat gevonden, waarna we eerst terug konden naar het hotel omdat Daan zijn paspoort nog in het hotel had liggen ('jij had er ook aan kunnen denken dat ik die nodig had'). Bij de tweede poging lukte alles wel, het was uiteraard weer duurder dan verwacht en bij het omrekenen in Kip zijn we wederom opgelicht (het probleem is dat als je naar dollars probeert te wisselen je overal ook wordt opgelicht). We hadden gelukkig wel pasfoto's laten maken dus na enige taalbarrieres omzeild te hebben konden we drie dagen later ons visum naar Vietnam op komen halen. Er volgde nog een zweterige zoektocht naar een atm door de straten van Luang Prabang om het hele bedrag in Kip te kunnen ophoesten, maar missie geslaagd!
Olifantendag!
Vol verwachting vertrokken we de volgende ochtend naar het olifantenkamp in de buurt van Luang Prabang; vandaag gingen we olifantrijden. Voordat het zover was kregen we eerst de tijd om de commando's te oefenen. PIE PIE (PAI PAI fonetisch) betekent vooruit, DUUN DUUN achteruit (de olifant loopt niet achteruit maar draait zich om, helaas geen olifantendressuur) SAI SAI links, KWA KWA rechts, HO HO stop (makkelijkste), MAP MAP gaan zitten zodat je op of af kan stappen. Na deze korte training was het tijd om te oefenen, ik had er zin in en ging als eerste van de groep. In mijn hoofd oefende ik nogmaals de commando's terwijl de olifant kwam aanlopen. Het is de bedoeling dat je je aan het oor van de olifant omhoogtrekt en dan je been over hem heen legt en op zijn nek gaat zitten. Daan maakte snel de berekening dat wij in verhouding tot het gewicht van de olifant ongeveer 3 kilo wegen, dus hier heeft de olifant totaal geen last van. Helaas weigerde de olifant te gaan zitten (MAP MAP!!!) maar met enige hulp kwam ik er makkelijk op. Het is een aparte ervaring om op zo'n groot beest te zitten. Het was snel duidelijk dat de olifant geen boodschap had aan mijn commando's en gewoon rustig zijn rondje liep. Geen hannibal-achtige taferelen waar je als een volwaardig ruiter de olifant controleerd. Een illusie armer maar een ervaring rijker, het korte rondje was eigenlijk de hele onderneming al waard. Daan overwon (na enige vertwijfeling) zijn hoogtevrees en reed hetzelfde rondje zonder noemenswaardige problemen. Na deze training hebben we een babyolifant bezocht en geluncht aan een zwembad (eerste zwembad van de vakantie jeej!). Het weer zat die dag helaas niet mee, en het begon al snel gigantisch te regenen. Ook in de categorie ' tropische buien' was dit een zware bui, en er was veel bliksem bij. Na een uur (of twee) gewacht te hebben met ons groepje backpackolifantrijders begonnen we wel te twijfelen of we de rest van de tour nog zouden kunnen afmaken. Het volgende deel van het programma was namelijk op de olifant door een rivier rijden. Als groep vroegen we ons af of dit met onweer wel veilig was, maar de manager van het olifantenkamp begreep ons probleem totaal niet. Dit gaf ons net voldoende vertrouwen om weer op onze olifant plaats te nemen. Dit deel van de dag zaten we op een soort bankjes op de rug van de olifant met een echte olifantruiter voorop. Dit was nog een stuk hoger (door het bankje) en het hielp voor Daan niet dat we de hoogste olifant uit het kamp kregen toegewezen. Het eerste deel was ook nog eens van een spekgladde modderhelling. De olifanten blijken stevig op hun benen te staan en gingen vrij moeiteloos de helling af en het water in. Het viel meteen op hoe veel plezier de ruiters met de olifanten hadden. De olifanten leken het zelf ook naar hun zin te hebben (denken we). Na het waden door de rivier kregen we de kans om zelf op de nek te rijden. Daan besloot de kat nog even uit de boom te kijken en ik deed opnieuw een poging om de olifant te besturen (kansloos). Na de wandeling kwam het hoogtepunt van de dag, we mochten de olifanten wassen in de rivier. De olifanten hadden geen bankjes meer op hun rug dus we moesten weer op de nek gaan zitten. Daan lette in eerste instantie niet goed op, miste zijn kans op een kleine olifant, maar overwon uiteindelijk zijn hoogtevrees op een vrij grote olifant (best trots). Je kon merken dat de olifanten zin hadden in de rivier, ze probeerden elkaar constant aan de kant te duwen. In de rivier was het onze beurt om de olifant te schrobben en een beetje met ze te spelen (natspuiten,onderdompelen en met de slurf op het water slaan). We leerden van de gids dat zij al 22 jaar met de olifanten werkten en daarom zo een goede band met de dieren hadden. Het contact wat wij met de olifanten hadden was het verst dat we in 1 dag konden komen. Na het wassen zat de tour erop, al met al een geweldige ervaring.
Dag van niks
De dag na het olifantenavontuur regende het nog harder en langer dan de dag ervoor. Daan en ik hebben de dag in het hostel doorgebracht. Onze volgende stop is Hanoi, en na wat reseach kwamen we erachter dat vliegen toch wat duur is, dus we gingen voor de busreis. Dit zou een slaapbus zijn en we zouden er 24 uur over doen. Op het internet werd gesproken van 'de horrorbus' maar na goede ervaringen in Thailand en eerder gezeik van reizigers op internet schatten we in dat dat wel mee zou vallen (deed het niet maar dat komt in blog 5). De rest van de dag lekker lui geweest (het is toch ook vakantie) en s'avonds heerlijk gegeten op de markt (schep voor 1 euro je bord vol!).
De waterval, de tuctuc en de zonbeer
Laatste dag in Luang Prabang, s'avonds ging de bus. Tijd om de laatste bezienswaardigheid van ons lijstje te bezoeken: de watervallen van Kuang Si. We hadden geleerd dat hoe meer mensen er in je tuctuc zitten (bromdriewieler met een kar waar je kan zitten), hoe minder je betaald. We praatten ons al snel in een tuctuc die al bijna vol zat, en konden zo goedkoop naar de waterval (we gaan nog steeds vooruit). Ergens in nergens werd onze tuctuc aangehouden door een man in een hokje. De chauffeur betaalde wat geld, er werd wat heen en weer gebeld en we konden verder. Dit soort schimmige transacties vallen mij vaker op, het zal ongetwijfeld een hoger doel dienen. De watervallen waren zeker de moeite waard, met name de pittige klim naar de top van de waterval was de moeite waard. Naderhand hebben we met de lokale bevolking nog onder de waterval gezwommen en konden we helemaal opgefrist terug naar Luang Prabang om onze bus te halen. Onderweg terug nog kort een opvanghuis bezocht voor zonberen (kleinste berensoort, leeft in het oerwoud). Nooit geweten dat er beren in de jungle leefden (of komt balou daarvandaan?), dus leuk om dat ook nog even mee te pikken. Op de terugweg hebben we het hokje wel gezien, de schimmige meneer was nergens meer te bekennen.
Op naar Vietnam!
Na 6 dagen Laos alweer door! Is dat niet te kort op een vakantie van 49 dagen? Misschien wel, maar de andere bezienswaardigheden in Laos liggen ofwel ver van Hanoi, ofwel zeer moeilijk te bereiken. We wilden graag een tussenstop maken in een wat minder bekend stukje Laos maar kwamen erachter dat we dan eerst weer 8 uur in de slowboat moesten en dan 12 uur met de bus. Om deze reden zijn we meteen doorgegaan naar Vietnam. Het is ons voornemen om voor Vietnam wel uitgebreid de tijd te nemen. Ik spreek voor mezelf als ik zeg dat ik enorm geniet van deze reis tot nu toe. Het bestaat eigenlijk uit 3 delen, regelen, activiteiten en ontspanning. Elke dag heeft 1 deel de overhand, maar komen de andere delen zeker tot hun recht. We functioneren inmiddels als een behoorlijk goed team, en op wat schoonheidsfoutjes (ook in Vietnam zijn we opgelicht) na verloopt de reis opvallend soepel. We zijn nu op ongeveeer 1/3 van de reis, en ik kijk enorm uit naar de komende weken, al gaat de tijd enorm snel.
Vooruitblik
De busblog volgt zeer snel! Ik schrijf vanuit Hanoi (spectaculaire stad, beschreven in blog 6, ik probeer elke plek eer aan te doen maar het is best veel werk), morgen gaan we 3 dagen op een boot naar de baai van Ha Long, 1 van de 7 natuurwereldwonderen (google maar)! Onze belevenissen daar waarschijnlijk in blog 7 (ik hoop het)
Mysteries
Naast de losse eindjes willen Daan en ik graag een item invoegen met mysteries! Vragen die bij ons opkomen tijdens het reizen, antwoorden zijn van harte welkom.
- Wat doet Pringles met de rest van de aardappel? (serieus)
- Wat is het verschil tussen een tortoise en een turtle?
Opgeloste mysteries:
- Het mysterie van de verdwenen vogels: Blijft een mysterie, maar wij zijn niet de enigen met deze vraag! Theorieen lopen uiteen: een slang die alle eieren opeet (tja), niet het juiste seizoen (lijkt ons stug), mensen eten de vogels op (ongetwijfeld, maar niet zo massaal dat er geen vogel meer te zien is, kan je reiger eten), Mekong is te vies (plausibel), er is ergens anders een betere plaats voor vogels (zou kunnen). Als ik in Nederland tijd over heb beloof ik mij in te zetten voor de vogel rondom de Mekong.
- We hoorden meermalig op de radio de melodie van 'wij houden van oranje', beducht op plagiaat zijn we gaan googelen hoe dit kan! De melodie is bedacht door Robert Burns in de 18e eeuw! Het is door de vroegere kolonisatie echter ook in Vietnam terechtgekomen waar ze een eigen versie hebben gemaakt. Toch leuk om te weten. Het originele lied heet 'Auld Lang Syne' en wordt gebruikt voor plechtigheden. Op het internet is een tamelijk bombastische variant van Mariah Carey te vinden, op de wikipediapagina van Auld Lang Syne een meer gepaste uitvoering.
Losse eindjes!
- In Vietnam wordt met de Dong betaald! Niemand is geinteresseerd in Kip.
- Daan en ik nu een heus slaapritme hebben en de jetlag eindelijk kwijt zijn.
- Het een bezienswaardigheid is om sochtendsvroeg de monniken door de straten te zien wandelen, maar het ons niet gelukt is zo vroeg op te staan.
- Dit Vietnamees toetsenbord de leestekens op een andere toets heeft geplaatst, waardoor mijn interpunctie in deze blog te wensen overlaat.
- Iedereen buiten Nederland de grootste lol heeft met het uitspreken van mijn voornaam.
- Dat inmiddels een beetje begint te vervelen.
- Daan de kaart meedraait met de kant waarop hij loopt, zodat links en rechts gelijk zijn aan de werkelijkheid.
- Ik dat niet doe.
- Dit voor flinke verwarring heeft gezorgd.
- Er sindsdien steeds 1 iemand kaartleest, wat heel goed blijkt te werken (we zijn een team).
- Als er iets misgaat het de schuld van de ander is.
- Dit niet erg is.
- Er opvallend veel Britse backpackers zijn (waar zijn de Nederlanders?)
- We nog niet ziek geweest zijn (afkloppen!)
We maken het goed!
Gijs
Zo mooi te lezen wat jullie allemaal meemaken, ontdekken, ervaren en uitvogelen (om in julie vogel mysterie te blijven).
Ook fijn te lezen dat jullie samenwerking ook goed is jullie zitten tenslotte een aantal weken op elkaars lip.
Ik blijf jullie volgen en denk veel aan jullie.
Ga zo door, geniet, ervaar en blijf gezond, dikke knuf.
Ester Remmelzwaal (tante van Daan)