Deel 9 Staartje Vietnam en op naar Cambodja!

Deel 9!

De laatste blog is even geleden, het was druk! In deze blog besteed ik graag nog aandacht aan Vietnam. Vervolgens komt er nog een aparte Cambodjablog (wie weet ook nog een Ankhor Whatblog). De laatste anderhalve week gaan Daan en ik het een stuk rustiger aandoen. Het einde van ons rondje komt in zicht en we zijn beiden redelijk klaar met het reizen in de bus. Daarom gaan we na Siem Reap (waar we nu zijn) door naar Ko Tao in Thailand. Daar ruilen we onze rugzak definitief in voor de strandstoel, al zullen we daar vast ook een en ander meemaken. Op die eilanden zal ik proberen de losse blogeindjes aan elkaar te knopen en een ultieme poging doen om deze reis op een mooie manier samen te vatten. Nu eerst onze laatste dagen in Vietnam!

Aankomst in Saigon (Ho Chi Minh Stad)
Na de zoveelste bus die er 3 uur langer over deed dan ons werd beloofd (we waren er mentaal op voorbereid) kwamen we redelijk kapot aan in het Bali Boutique hotel. Dit hotel bleek aan de drukste straat van Saigon te liggen, maar op het extreem hinderlijke pliepje van de lift was onze kamer heerlijk stil. Ik moet eerlijk bekennen dat die dagbusreis ons een beetje gekraakt had, vandaar dat we ons ambitieuze doorreisplan bijstelden en een dagje extra in Saigon zijn gebleven. Dit gaf ons de rust om de stad te bekijken, daarnaast kon Daan weer op zoek naar een sportschool en kon ik in alle rust naar het War Remnants Museum, om een poging te doen de Vietnamoorlog beter te begrijpen. 

Dag 1
Op eenzame hoogte
Ons vaste recept om een stad goed te leren kennen is door er gewoon doorheen te wandelen. Met een paar reisdoelen in het achterhoofd op de bonnefooi gaan slenteren en kijken wat er allemaal te zien valt. Zo ook in Saigon. We hadden vanuit het hotel een enorme toren zien liggen en besloten dat dat een goed eikpunt zou zijn vanwaar we de stad konden bekijken (je kon het kreng namelijk overal zien). Deze toren bleek de trots van de stad te zijn, en we hadden de mogelijkheid om ons tot meer dan 200 meter hoogte te laten brengen. Daan stapte over zijn hoogtevrees heen en ik ging zonder al teveel moeite de lift in (progressie). Vanaf 200 meter hadden we een prachtig uitzicht over de stad. Hier viel goed te zien hoe modern Saigon is. Op de muren konden we lezen dat deze groei vooral van de afgelopen 25 jaar is, en dat valt te zien. Dit is dan ook het Rotterdam van Vietnam, waar Hanoi Amsterdam was. Het verschil is echter dat in Saigon het oude centrum niet is vernietigd, maar men er overheen gebouwd heeft. Hierdoor zijn de bezienswaardigheden erg versnipperd geraakt, waardoor Saigon een beetje een ziel mist. Het is wederom een gezellige warboel aan mensen, scooters, zwerfvuil en allerlei winkelwaar, maar het had niet het magische gevoel dat Hanoi had. Je moet er geweest zijn om het verschil te merken. Vanuit de toren konden we wel een logische route uitstippelen omdat we alle bezienswaardigheden al konden zien liggen vanuit de toren. We hebben die dag 2400 tuktuks geweigerd en hebben alles zelf gelopen.

Haarperikelen
Ik kloeg (klaagde?) tegen Daan al weken over mijn haar, en Daan sinds een week ook over zijn haar (en niet meer over mijn haar). Ik was mijn pet inmiddels een beetje zat dus besloten we een kapper te zoeken. Tijdens ons rondgeslenter kwamen we langs een beautysalon, waar een ieniemieniemevrouw ons staande hield en een knipbeurt aanbood. Na enige twijfel over de oprechtheid en de veiligheid gingen we mee naar binnen. We moesten eerst door een ieniemieniegang (ik moest bijna bukken) en kwamen toen in een achterafkamertje waar tevens een massagesalon bleek te zijn. Twee bedenkelijk geklede dames boden ons meteen wat te drinken aan en verzochten ons te wachten tot we geholpen werden. Ik heb in de lonelyplanet wat spannende verhalen gelezen over klandestiene massagesalons waar ze een middel in je drinken doen wat je verdoofd waarna ze je naar een casino brengen waar je al je geld vergokt. Deze tent voldeed aan alle voorwaarden. Daan en ik besloten dat 1 van ons zou drinken zodat de ander alles zou kunnen redden. Na een kwartier wachten besloten we dat er niet met het drinken was gerommeld. Helaas kwam de ieniemieniemevrouw ons melden dat de kapper er pas een uur later zou zijn. We besloten de zaak te vertrouwen en kwamen een uur later weer terug te komen (na nog snel de overige, overigens weinig bezienswaardige, bezienswaardigheden te hebben bekeken). Een zeer trendy geklede mevrouw zat ons op te wachten. Daan was bezorgd over haar knipcapaciteiten, dus ik mocht het spits afbijten. Na wat taalbarrieres te hebben overwonnen bleek de mevrouw prima te kunnen knippen. De beautysalon was oprecht een goede salon en we zijn allebei tevreden met onze kapsels :). De rest van de dag zijn we doorgeslenterd en savonds zijn we er weer eens in geslaagd om slecht te eten (honger). Al met al een prima dag. 

Dag 2 
Geschiedenisles
Zoals gezegd vertrok Daan redelijk vroeg naar de sportschool en kon ik op weg naar het War Remnants Museum. Dit museum is gewijd aan de sporen die de Vietnamoorlog heeft achtergelaten. Ik laat de geschiedenisles over aan de fanatieke googelaar. Begin je zoektocht bij ' Agent Orange' en vandaar moet je een eind komen. Het was een zeer indrukwekkend museum, met harde feiten over de sporen die de oorlog heeft nagelaten. Wat Daan en ik niet wisten is dat er nog steeds mensen geboren worden in Vietnam met genetische afwijkingen door het gif wat door de Amerikanen is gebruikt. Overigens zie je weinig van deze mensen met grove misvormingen op straat, dit komt doordat de opvang voor hen opvallend goed geregeld is en ze vaak een plek hebben waar ze veilig kunnen wonen. Desondanks kwamen we in Vietnam relatief vaak mensen met handicaps tegen, en nu weten we waarom. De schuld werd in het museum in de schoenen van de Amerikanen geschoven, terwijl ik op de middelbare school vooral een Amerikaans perspectief had gekregen. Om zoiets vanuit een ander perspectief te bekijken maakt het mogelijk om te begrijpen wat zich heeft afgespeeld. Er gebeuren vandaag de dag nog steeds ongelukken met achterblijfselen uit die oorlog (mijnen), wat nog maar eens onderstreept hoe kort het geleden is. Al met al een zeer indrukwekkende plek.

Op naar Cambodja!
Na een rustige middag was het tijd om Vietnam achter ons te laten en door te reizen naar het veel minder ontwikkelde Cambodja. Ook Cambodja heeft een inktzwarte geschiedenis in de 20e eeuw maar daarover later meer. De bus viel niet mee en viel niet tegen. We waren voor het eerst de enige blanken en merkten zodra we de (omerkelijk snel en zonder booskijkende mensen) grens overgingen. Onze eerste stop in Cambodja is Phnom Penh (met de h's op de goede plek) maar daarover meer in het volgende blog. We hebben nu een fijne vrije middag en daar ga ik van genieten.

We maken het goed!

Gijs