Deel 10

17 augustus 2014 - Ko Pha-ngan, Thailand

Deel 10 Phnom Penh, verleden, toekomst en iets met bussen
Recapituleren
De laatste blog is even geleden, Daan en ik genieten momenteel van onze schitterende bungalow met uitzicht op zee vanuit Ko Tao. De afgelopen dagen heb ik eindelijk tijd gevonden om mijn boek uit te lezen, en daardoor is de blog wat verlaat. We pikken ons verhaal op bij onze aankomst in Phnom Penh (juist, de h's horen daar).

Omschakelen
De busrit naar Phnom Penh was redelijk goed te doen. We waren de enige Westerlingen in de bus, die best comfortabel en redelijk op tijd (slechts een uur vertraging) reed. De grenscontrole verliep ontzettend soepel. Vanuit de bus konden we al wel merken dat Cambodja (nog) niet heeft kunnen profiteren van de economische groei die de buurlanden doormaken. Het land is straatarm. De plaatselijke bevolking (Khmer) is opvallend donkerder van huid dan in Thailand en Vietnam, hier heeft men de luxe niet om uit de zon te blijven. De Cambodjanen lachen wel graag en proberen, ondanks slecht Engels, altijd te helpen. Wel merkten we dat de noodzaak om iets aan ons te verdienen groter was dan in de andere landen.
Het echte omschakelen begon pas toen we de bus uitstapten. Omdat we de rugzakken niet voor niets hebben besloten we te wandelen naar het hotel (30 minuten aldus Google maps) en onderweg ergens te pinnen. Veel automaten hadden geen trek in onze maestrokaarten, en anderen wilden alleen dollar geven. Wij hadden geen behoefte aan dollars dus besloten we geldloos naar het hotel te lopen. Ons hotel lag in een buitenwijk, en het viel nog niet mee ons een baan door de verkeerschaos te vinden. Overal zijn scooters, tuktuks en oude auto's en overal is stof. Vietnamezen zijn voorbeeldig op de weg in vergelijking met de Cambodjanen, en in plaats van dat het altijd net goed gaat ging het hier af en toe ook mis (geen gewonden, blikschade). Na 600 tuktuks te hebben afgewezen bereikten we hotel Yolanda, een gloednieuw hotel gericht op zakenlui. Het hotel was echter dermate nieuw, dat de kamers nog flink goedkoop waren. In hotel Yolanda leerden we dat de Cambodjanen in dollar betalen maar de dollarcenten hebben vervangen voor hun eigen munteenheid, de Riel. 4000 Riel is een dollar, dus het is logisch dat je geen Riel kan pinnen. Met onze eerste gepinde dollars (was nog een hele zoektocht) op zak waren we klaar om de dag erna Phnom Penh te bezichtigen.

Doffe ellende
S'ochtends stond een bezoek aan de beruchte Killing Fields op het programma. Tijdens de heerschappij van de Rode Khmer onder leiding van Pol Pot heeft in Cambodja een grootschalige genocide plaatsgevonden. In grote lijnen was het de bedoeling om de gehele bevolking op het land te laten werken. Deze verandering ging niet geleidelijk, maar zeer abrupt. Zo moesten alle inwoners in 1975 Phnom Penh verlaten. Om tegenstand te onderdrukken werden alle intellectuelen (brildragers) omgebracht. Een van de plekken waar dat gebeurde was dichtbij Phnom Penh. Hier zijn meer dan 8000 mensen omgebracht (tijdens de 3 jaar van het rode Khmerregime kwamen naar schatting 3 miljoen mensen om). Onder de slachtoffers waren ook baby's. Een zeer goede audiotour leidde ons rond over het terrein en beschreef in detail wat er gebeurd was. Het is zo kortgeleden dat er tijdens regenbuien nog steeds menselijke resten komen bovendrijven en her en der liggen kledingstukken en kan je beenderen zien. In het midden van de boomgaard was een gedenkmonunent gebouwd met alle schedels die op het terrein zijn gevonden. Het was ontzettend indrukwekkend om op deze plek te zijn, en het is moeilijk voor te stellen wat een enorm litteken dit heeft achtergelaten op de Cambodjaanse bevolking. Zeker de heftigste plaats van onze Aziëtour, maar waardevol om mee te maken.

Phnom Penh is ook leuk
In de middag hebben we een bezoek gebracht aan de oude binnenstad. Hier was het allemaal een stuk welvarender dan in de buitenwijken en het weerzien met de Mekong stemde ons vrolijk. We hebben lekker gewandeld, wat tempels bezocht en lekker gegeten (Mexicaans!). Na deze dag was het tijd om Phnom Penh achter ons te laten, op naar Siem Reap, waar de tempels van Anghkor Wat liggen!

Meh en de toekomst van Cambodja
Voordat we in Siem Reap aankwamen moesten we eerst natuurlijk weer met de bus. De oplettende lezer zal merken dst we een beetje klaar zijn met de bus. Daarom vroegen we aan het hotel of ze voor ons een luxebus konden boeken. Dat was geen probleem, we kregen een bus met 20 man met een vaste stoel, airconditioning, hij zou er 5 a 6 uur over doen, maar twee keer stoppen en ons in het centrum van Siem Reap afzetten. De volgende dag ging het echter goed mis. Trots liepen we met ons ticket naar her busstation. Een stofnest met een verdwaalde slapende Cambodjaan en een spetterende fan. We waren nog niet bezorgd toen onze tickets werden omgeruild voor andere tickets. We waren nog niet bezorgd toen we met een tuktuk naar een andere busplaats werden gebracht. We raakten bezorgd toen we daar de bus zagen. Een krakkemikkig wrak tot aan de rand gevuld met mensen. Niks vaste stoel, dus eindigden we op de achterste rij samengeknepen met een hoop Cambodjanen. Niks airconditioning, het was ongelooflijk warm. Niks 20 anderen, er was plek voor 48 man en er waren er 70 aanwezig (krukken in het gangpad). Niks nergens stoppen, om de 100 meter stoppen. Niks 5 a 6 uur, we hebben 10 uur gedaan over nog geen 300 km. Het was duidelijk dat we in de localbus waren geplaatst. Op zich konden we het best handelen, maar het is erg zuur dat we de hoofdprijs betaalden (veel meer dan de andere passagiers ook) en geen enkel belofte werd nagekomen. Ik vergeet nog te melden dat we 10 km buiten Siem Reap werden gedumpt. Hoogtepunt kwam 15 km voor Siem Reap. Onze bus leverde een scooter af maar de afnemer wilde de scooter heel hebben. Hierop besloot de buschauffeur 20 minuten uit te trekken om het kreng ter plekke in elkaar te schroeven. Wij weten niet wie ons in deze bus gezet heeft, maar we willen van het hotel graag ons geld terug.
Lichtpunt van de busreis was mijn buurman. Hij heeft mij met woord en gebaar proberen uit te leggen hoe Cambodja er nu voorstaat. Hij legde uit dat al het geld bij een zeer kleine groep mensen zit die als enige doel hebben om meer te verdienen. Hierbij wordt weinig omgekeken naar de Cambodjaanse bevolking. Daarnaast leeft er angst voor de expansiedrift van Vietnam. In Cambodja is ongeveer 10 procent van de bevolking Vietnamees en deze Vietnamezen hebben de touwtjes aardig in handen. Zo is Anghkor Wat eigendom van een Vietnamese investeringsgroep. Dit versterkt de toeristische ontwikkeling van Cambodja maar de inwoners zien er weinig van terug. Het zijn praktijken die typerend lijken voor arme landen, en mijn buurman was dan ook weinig optimistisch over de toekomst van zijn land. Vanuit zijn Boeddhistische achtergrond voelde hij echter dat zijn levensdoel was hier wat aan te doen. Hij besteed 3 uur per dag aan zijn eigen partij op Facebook en loopt al mee in demonstraties (hij was 18 jaar oud). Het was leuk om een keer echt met een local te praten zonder dat hij wat van je wil of je iets wil verkopen. Ik vraag me af of ik met de toekomstig leider van Cambodja heb zitten praten maar ik kan het nu in elk geval allemaal volgen via Facebook! Het maakte een deel van de busreis in elk geval een aangenamer.

Serieuze blog
Al met al een beetje een serieuze blog, maar we hebben ook een hoop gelachen. Meer dan de andere landen is Cambodja een ernstig land. Ik sluit af met wat nieuwe mysteries die we op ons eiland bedacht hebben (we noemen ze hangmatmysteries). Zij vormen een redelijke afspiegeling van de gesprekken die Daan en ik voeren. In de volgende blog Anghkor Wat (tof!) en dan nog een blog over onze eilandavonturen, over de bus die wel op tijd ging, over spinnen, spinwespen en krabben en over dolfijnen. We maken het goed!

Hangmatmysteries:
- Wat was de rol van de koning van Cambodja tijdens het Khmerregime?
- Is een badkamer zonder plafond een badkamer, of een ruimte zonder dak met een douche?
- Is een pony gewoon een klein paard? En zeg je ponnie of poonie?

Losse eindjes:
- Onze tweede ronde Yahtzee eindigde in een bloedstollende 2-1 voor Daan.
- Het algemeen klassement is 4-3 voor mij.
- Er komt geen derde ronde meer :).
- We een paar minuten lang het verkeer hebben geregeld in Phnom Penh (onze tuktuk zat vast).
- Het einde van de reis nadert! Het is ook een beetje tijd om terug te blikken.
- We de 100 uur in de bus ruimschoots gepasseerd zijn.
- Woordgrappen met Anghkor Wat (Anghkor Wie?) snel vervelen.
- Dat Anghkor wel Wat was.

Gijs