Deel 8 Vinpearl land!!

Deel 8! 
Inmiddels zijn Daan en ik ruim over de helft van onze vakantie/reis. We zijn inmiddels in Ho Chi Minh stad oftewel Saigon (Saigon typt makkelijker). Saigon is een beetje het Rotterdam van Vietnam als Hanoi Amsterdam is, maar daarover meer in blog 9.

Vietnamees rijgedrag
Voor ik begin te vertellen over onze dagen in Na Thrang, even een uitstapje naar het rijgedrag van de doorsneeVietnamees. Iedereen die de beroemde topgearspecial heeft gezien weet dat elke onbenul met een scooter in Vietnam zijn rijbewijs kan krijgen. Dit kan je, zeker in de grote steden, goed merken. Het lijkt er sterk op dat iedereen die een achtje kan rijden hier een volwaardig weggebruiker is. Een positieve kant hiervan is dat iedereen opmerkelijk geduldig rijdt en er wonder boven wonder bijna nooit wat fout gaat. Een negatieve kant is dat het totaal niet opschiet. Ik wil niet op de zaken vooruitlopen, maar Daan en ik hebben over de busreis van Na Thrang naar Saigon 12 uur gedaan. Dit was een afstand van 450 kilometer. Dit brengt de gemiddelde snelheid net onder de 40 per uur. Werkelijk overal in Vietnam wordt aan de weg gewerkt, waardoor elke tweebaansweg een soort anderhalfbaansweg is. Het oogt allemaal bloedlink maar het gaat steeds goed. Je moet overigens niet vreemd opkijken als jouw bus een hele rit personenwagens inhaalt, om vervolgens te worden ingehaald door een truck met de lengte van een goederenwagon. Het gaat er in Vietnam vooral om dat je in de juiste flow rijdt om in te halen. Enig spoor van aarzeling brengt je onherroepelijk terug op de rechterrijbaan, waar je vervolgens een half uur lang door alles en iedereen wordt ingehaald tot er weer een gaatje ontstaat om zelf lekker in te gaan halen. In de steden is het vaak ook een gezellige chaos. Ik denk dat 80% van de weggebruikers op scooters rijden. De regels zijn net anders dan in Nederland (ik heb dit niet kunnen checken dus ze zijn gebaseerd op vermoedens en observaties). Ten eerste toeter je in Vietnam op het moment dat je gaat afslaan, of als je iemand gaat inhalen. Ook gebruikt men de toeter om aan te kondigen dat ze een kruispunt gaan oversteken. Hierbij valt op dat het de gewoonte is om eerst het kruispunt op te rijden, dan te toeteren, dan eens naar links en naar rechts te kijken en zich vervolgens, al het andere verkeer blokkerend, een weg te manoeuvreren over het kruispunt. Deze gewoonte om eerst je voertuig de weg op te smijten en dan pas te kijken of er wat aankomt zie je ook terug als je over de stoep loopt. Je moet als voetganger enorm oppassen dat je niet onverwachts plat wordt gereden door een achteruit-uit-parkerende scooter, wiens aankomend chauffeur al naar-achter-lopend nog even op zijn telefoon kijkt. Pas als de scooter goed en wel op de weg staat kijkt de chauffeur eens om zich heen. De Vietnamezen banen zich hier stoicijns toeterend een weg omheen. Tot slot vermoeden Daan en ik dat een zebrapad in Vietnam geen oversteekplaats is, maar een plaats waar mensen oversteken. Deze nuance zit hem in het feit dat iedereen op de weg gewoon doorrijdt. Je kan uren wachten op een kans om over te steken en er zal niemand stoppen. Zodra je echter gaat lopen en je frogger-gewijs naar de overkant werkt, zal je merken dat de scooters proberen om je heen te rijden. In Vietnam is de grootte van je voertuig bepalend of je voorrang krijgt, dus auto's rijden onherroepelijk door. Het maakt elk kruispunt een attractie om over te steken, Daan heeft geprobeerd het op video vast te leggen en ik zal kijken of we het kunnen uploaden. Overigens merken we wel dat er ontzettend weinig irritatie is in het verkeer. Ik vermoed dat dit komt door een gebrek aan kennis van de regels bij de bestuurders zelf. Als je immers zelf de regels niet weet heb je ook niet het gevoel dat je het beter weet dan anderen. Het is slechts een vermoeden.

Na Thrang
Nha Trang (geen idee waar die H moet) is het Chersonnisos van Rusland in Vietnam. De tweede taal is ineens Russisch en overal lacht het Russische schrift ons toe. Daan kan niet alleen als Fin door, maar ook als Rus, en dus worden we nergens raar aangekeken tot we onze mond opendoen. We komen met de bus al om 5.30 in de morgen aan, dus zit er niks anders op dan naar het strand te gaan (er zijn ergere dingen). Vanaf onze heerlijke luie strandstoel valt op dat de Vietnamezen al zeer vroeg in zee zijn. We vermoeden dat dit komt omdat de zon nog niet op is en ze zo lekker blank blijven. En inderdaad, rond een uur of half 8 zijn de stranden bijna leeg en beginnen de eerste blanke toeristen zich te melden. De baai waarin deze stad ligt is idyllisch, we kunnen goed begrijpen waarom men hier ooit hotels is gaan bouwen. Dat het inmiddels hard gaat met deze badplaats wordt ons duidelijk als blijkt dat we vanaf het dak van ons hotel niet het beloofde panoramic view hebben, maar keihard tegen de witte achterkant van een reusachtig novotel staan aan te kijken. Het klopt wel dat als je schuin gaat staan je links en rechts nog de baai kan zien. Voordat we om 14 uur de hotelkamer in mogen lopen we een rondje door de stad en vinden een knus Italiaans restaurant waar we heerlijk hebben gegeten. Het valt ons op dat Vietnamezen eigenlijk met elk soort keuken goed uit de voeten kunnen (alleen hoeft niet overal koriander in). Na eindelijk te zijn ingecheckt hebben we een rustige middag. Vanaf het strand kunnen we in de verte al de kabelbaan zien die ons naar Vinpearl Land zal brengen. Dit is een waterpretpark op een eiland voor de kust. In Nah Trang is verder opvallend weinig te doen dus besluiten we onszelf te trakteren op een dagje pretpark. 

De Kabelbaan
Enthousiast en kinds als we zijn staan we die ochtend vooraan in de rij naar Vinpearl land. Het Disneyland van Vietnam. Maar voordat het feest begint mogen we eerst met de langste kabelbaan ter wereld over zee (iets waar ze trots over zijn). Daan houdt niet van hoogtes, en ik hou niet van opgesloten ruimtes, dus dat belooft wat. Omdat de Vietnamezen ons toch een beetje eng vinden hebben we een liftje voor ons alleen. Vanuit de vertrekhal stijgt het kabelliftje (wat we een eitje noemen bij wintersport) meteen tot een hoogte van 60 meter boven zee. Omdat je overal om je heen zee ziet en er geen hoogteverschil is lijkt dit nog een stuk hoger. Het uitzicht is schitterend maar weerhoudt Daan er niet van in het midden van het liftje te gaan zitten. We besluiten maar om gewoon te blijven kletsen om zo de tijd te doden en arriveren 12 minuten later in het pretpark. Daan maakt zich alvast zorgen over de reis terug, maar eerst is het tijd voor plezier!

Vinpearl Land (jeeeej!)
Vinpearl Land bestaat uit een aantal onderdelen, die ik allemaal kort zal omschrijven. Mocht je ooit naar Vinpearl Land willen dan weet je precies wat je te wachten staat:
- Attractiepark: Stel erg weinig voor. Overstijgt nergens het niveau van Slagharen. Er zijn ongeveer 10 a 15 attracties, de meeste gericht op kinderen. Wel leuk is de Alpine Coaster. Dit is een soort rodelbaan waar je zelf je snelheid kan bepalen terwijl je van de top van het eiland naar beneden zoeft. Wij hebben dit twee keer gedaan en hadden eenmaal de pech achter een mevrouw te rijden die niet harder wenste te gaan dan 5 per uur en bij elke bocht vol op de remmen ging. De tweede keer ging het een stuk harder :)
- Indoor Arcadehal: Net als in Chiang Mai een grote hal vol met spelcomputers. Iets waar ze in Azie gek op zijn. Wij hebben ons vooral vergaapt aan de simulatieapparaten. Zo kan je snowboarden, paardrijden, jetskien, flatgebouwbeklimmen, dansen en skieen! Daan brak bijna zijn hand op de boksbal die niet duidelijk aangaf dat je hem enkel van voren moest slaa, maar verder was de hal goed voor een uurtje vermaak.
- Waterpretpark: Veruit het leukste deel van het park. Schoon en met heel veel glijbanen. Geen schokkende vernieuwingen, wist Daan als waterparkexpert op te merken. Veel glijbanen waarin je lekker hard gaat. Hoogtepunt was de tweezitsbandglijbaan waar je eerst heel hard naar beneden ging, dan een stuk omhoog (haalt ie t of haalt ie t niet) en dan weer hard naar beneden. Genoeg waterpret om ons een aantal uur te vermaken. Naderhand waren we wel glijbaanmoe en leek het ons niet meer verantwoord nog langer in de zon te blijven. Overigens zijn de trappen naar de glijbanen allemaal van dat ijzer gemaakt waar je doorheen kan kijken. Dit was voor Daan wederom een feest als we hogerop kwamen. Ik vermoed dat Daan deze reis nog van zijn hoogtevrees af gaat komen.
- Aquarium: Mooi aquarium met een aantal debiel grote vissen. Er zijn ook reptielen, maar die zitten in een beetje zielig kleine kooitjes. De vissen hebben echter alle ruimte en het aanbod is groot. Hoogtepunt is de doorzichtige tunnel die je door een enorm aquarium heenvoert met allerlei vissen. Het enige vreemde hieraan is dat de organisatie het nodig vond om deze gang van zweverige yogamuziek te voorzien. Hierdoor wordt het in plaats van rustig dierenkijken een soort spirituele ervaring, vreemd. 
- 4D bioscoop: Leuk maar niet bijzonder. Film over duiker die onderwater wordt aangevallen door steeds groter wordend 3D gespuis. De vierde dimensie zit hem in een blazer die in je gezicht blaast. Overigens wordt de protagonist aan het einde van de film doodleuk opgegeten, wat ons vrij kindonvriendelijk leek. De Vietnamees vond het allemaal prachtig. 
- De aankleding: Vrolijk en onsamenhangend, niet storend maar wel komisch. Zeer aparte muziekkeuze. Wij hebben in de rij vrolijk mee staan zingen met Nielsson's 'alles in 1', geheel met Nederlandse tekst. Je zou er chauvinistisch van worden. Verder hoofdzakelijk Vietnampop en een aantal licht misplaatste Russische liederen (misschien worden Russen er vrolijk van, wij niet).
- Het eindoordeel: Heerlijk dagje weg als je backpackmoe bent of gewoon eens wat anders wil. Wij hebben ons een dag lang prima vermaakt.
 
De terugreis
In heroische boeken is de terugreis altijd een stuk minder interessant dan de heenreis. Dit stoort mij vaak, alle gevaren die zijn overwonnen zijn er toch nog steeds? Dat dit gegeven inderdaad berust op fictie blijkt uit onze terugreis. Er was inmiddels een windje opgestoken en onze lift zat dit keer aardig vol. Daan begon al snel te zweten en ik kreeg het deze keer ook lastig. Opeens was er zo'n schrikbeeld dat we door een of andere storing midden boven zee stil zouden komen te hangen. Zo'n spookbeeld krijg je dan zeer lastig uit je hoofd, en bij elk raar geluid ga je je zorgen maken. Hierdoor was de terugreis uitermate vervelend (ook door het geluid van de wind) en waren we ontzettend blij dat we weer veilig voet aan land konden zetten. Dat het die avond enorm begon te regenen maakte ons extra gelukkig dat we niet langer waren gebleven. Het regende zelfs zo dat we naar het restaurant hebben moeten waden. Uiteindelijk was het eten bij de Italiaan wederom heerlijk. De ochtend erna zou onze bus vertrekken om 7.30 naar onze laatste stop in Vietnam, Saigon! Dat dit allemaal weer langer duurde en wat we sindsdien hebben meegemaakt in blog nummer 9!

Losse eindjes:
- Als we honger hebben kiezen we steevast te dure slechte restaurants.
- Als we geen honger hebben eten we heerlijk. 
- Deze blog is weer achter een pc geschreven (vandaar de lengte) 
- We raken verslaafd aan Farm Heroes Saga (zo'n bus verveelt)
- We hebben het voor het eerst deze vakantie gehad over de terugreis (het einde nadert)
- We zijn erg benieuwd naar Cambodja, en onze transformatie van badgast terug naar backpacker.
- We als we de kamer niet checken onherroepelijk dingen laten liggen. 
- Ik ben al aan mijn derde tandenborstel toe (ik vergeet dingen).
- We zijn al een tijdje niet opgelicht.

We maken het zeer goed!