Deel 5: Das Bus
27 juli 2014 - Hoan Kiem District, Vietnam
Deel 5 van de blog wordt gewijd aan onze epische busreis van maar liefst 27 uur van Luang Prabang naar Hanoi. Ik heb geprobeerd verschillende onderdelen van de totaalervaring te benoemen en te beschrijven. Elke backpacker kan zichzelf pas serieus nemen als hij of zij tenminste 1 dergelijke bus/boot/treinreis heeft overleefd. We maken het overigens uitstekend, maar dat is voor een andere blog.
Het begin
De bus zou om 18 uur vanuit Laos vertrekken. Na ons visum te hebben opgehaald hebben we gehamsterd in de plaatselijke supermarkt. Wat koop je eigenlijk voor een busreis van 24 uur? Is er een toilet aan boord? Krijgen we eten of drinken? Redelijk zorgeloos kochten we een aantal zakken chips en wat te drinken (supermarkten hier verkopen hoofdzakelijk chips). Bij het hotel kregen we onze bustickets, stoel nummer 12 en 13. Op weg naar de bus met de tuktuk probeerden we te bedenken hoe stoel 12 en 13 naast elkaar zou kunnen zijn. Onze conclusie was dat de stoel van de chauffeur wel stoel 1 zou zijn (probeer maar eens om bij paren van 2 nummer 12 en 13 anders bij elkaar te krijgen). Aangekomen bij het busstation stond onze bus ons al op te wachten. Daan ontdekte al snel dat er geen wc aan boord was dus haastten we ons naar het toilet. We zagen dat we niet de enige backpackers waren die wilden bezuinigen op het vliegticket. Het geeft een prettig gevoel als je niet de enige westerling bent. Na een korte kennismaking werden we verzocht plaats te nemen in de bus.
Alle begin is moeilijk
Na het afgeven van de bagage mochten we als eerste naar binnen. De bus zag er van binnen vrolijk uit met veel discolampen en felle kleuren. Wel viel meteen op hoe nauw het gangpad was. Als Daan zich breed maakte bleef ie tussen de stoelen hangen. De stoelen hadden geen nummers, dus we namen snel plaats op twee stoelen. De indeling van de bus was als volgt: vanuit het gangpad kon je boven of beneden gaan liggen, steeds in tweetallen. Wij kregen het al Spaans benauwd van 20 seconde onder dus zijn we snel boven gaan liggen. De stoelen waren in ligstand gezet en lagen redelijk comfortabel. Dient te worden gezegd dat ze niet in zitstand konden worden gezet. Je kon überhaupt niet zitten want je stootte onherroepelijk je hoofd. Voor mij als mildclaustrofoob een zeer onaangename ervaring. Zeker als mensen door het gangpad liepen was het allemaal enorm benauwd, het raam bood nog een beetje uitkomst. Ons misplaatst optimisme maakte gauw plaats voor lichte stress. Hoe houden we dit in godsnaam vol?
Donkere bochten
Er waren 4 buschauffeurs die rouleerden, dit zorgde ervoor dat de bus flink doorreed. Het eerste deel van de busreis was door de bergen en dat konden we merken. De stoelen/bedden waren wat krap (wij zijn breder dan Vietnamezen) maar lagen best lekker. De bus schudde echter dusdanig dat je maar in 1 houding kon liggen anders werd je zo het gangpad in gecatapulteerd. De discoverlichting ging al snel uit, dus deden we een poging om te gaan slapen. We deelden samen een schitterende rendierdeken en de airco stond niet eens zo hard, het was heus niet allemaal ellende.
Prioriteiten
Gedurende de nacht viel al op dat de bus ontzettend vaak stopte. We wisten niet waarom of wat er gebeurde. Wel viel op dat er de hele tijd mensen in en uit stapten. Blijkbaar diende deze nachtbus voor locals ook als normale bus. Geen van de buschauffeurs sprak overigens Engels. Het woord 'toilet' begrepen ze wel, dus konden we gelukkig soms stoppen om te plassen. Het was ons inmiddels duidelijk dat wij niet de prioriteit waren voor de buschauffeurs, en dat er tussendoor een hoop te verdienen viel.
Fluitend over de grens
Trots en verbaasd kan ik melden dat ik ondanks alles 6 uur geslapen heb, Daan wat minder. Rond 6 uur s'ochtends bereikten we de grens tussen Laos en Vietnam. Helaas ging de grens pas om 7 uur open. We werden met veel woord en gebaar slaapdronken de bus uitgewerkt waarna we buiten een uur lang voor ons uit hebben gestaard. Ons eten was al bijna op en we hadden weinig zicht op meer eten, dus voor ontbijt hebben we een pak crackers opgegeten. Uit de laadruimte van de bus klonk doorlopend gefluit, en toen de bagage werd gecontroleerd bleek dat er allerlei vogels met ons meereisden (is dat dan waar de vogels zijn gebleven?). De chauffeurs waren opvallend nerveus, maar het valt tegen om Vietnamese spraak goed te interpreteren. De grensovergang duurde lang maar niet langer dan normaal, dus rond een uur of 9 konden we verder. Overigens had ik mijn laatste Kip in de bus laten liggen dus kon ik dat niet ruilen voor dong, waardoor we geldloos de grens over gingen.Welkom in Vietnam!
ZET DIE MUZIEK UIT!!!!
Schreeuwde tennisser Robin Haase ooit (beelden op YouTube). Ik had dit graag willen nadoen. De beste manier om de tijd te doden is door te slapen. Door het geschud en het daglicht viel dit niet mee. Erger was nog dat de bus de gehele dag Vietnamese popmuziek bleef draaien. Dit zijn meestal tweestemmige liefdesduetten die worden onderbroken door onzinnige blokfuitsolo's en hinderlijk pianogepriegel. De zangers en zangeressen zingen hoofdzakelijk vals (gejengel). We lagen naast de muziekbox dus elke poging om het geluid weg te houden was bij voorbaat kansloos. We ontdekten dat er wifi in de bus was (er is echt overal wifi) en via Googlemaps konden we zien dat we totaal niet opschoten. Realistisch maar keihard wist het ons te melden dat we tenminste nog 8 uur voor de boeg hadden.
Erin en eruit
Slapen was dus onmogelijk, vandaar dat we naar buiten keken of probeerden te praten met de andere reizigers. Nu het daglicht was kon ik wel zien wat er gebeurde als we stopten. Soms stapten er mensen in of uit, maar meestal werd er slechts een pakketje aangegeven of afgehaald. Dit ging allemaal bijzonder snel en mysterieus. De bus is overduidelijk een belangrijke schakel in een hoop intensieve handel. Of dit allemaal legaal was weten we niet. Wel reageerden de chauffeurs enorm opgefokt toen er politie langskwam voor controle. Ik heb geen enkel bewijs dat er iets schimmigs gebeurde, maar ik ben ervan overtuigd. Wel spotte Daan een levende vogel in een plastic fles bij een van de passagiers (opengesneden en weer dichtgeplakt). Het fantaseren over wat er allemaal aan de hand was bood enigszins afleiding.
Zijn we er al?
In de loop van de dag raakten we allebei in een soort lichte staat van ontbinding. Alles was stijf, geen enkele houding lag lekker en de muziek maakte bijna elke vorm van wegdromen compleet onmogelijk. We hadden de bergen inmiddels achter ons gelaten, helaas liet de bus de snelweg die we op de kaart hadden gezien links liggen en koos hij voor een weg die nog half in aanbouw was. Half in aanbouw betekent dat gedurende 200 km enkel de linkerrijbaan open was en over de gehele 200 km (!!!) aan de rechterrijbaan werd gewerkt! De weg was desondanks open voor beide richtingen. Hierdoor gingen we zelfs langzamer dan in de bergen, en het geschud maakte plaats voor getrild over de zandpaden. Het was inmiddels 4 uur smiddags dus we moesten in de buurt komen. Na lang proberen wisten we bij de chauffeur het verlossende antwoord los te peuren, we zouden om 21 uur in Hanoi aankomen. Dit gaf ons weer een doel, een missie. Nog 5 uur volhouden!
Verlossing
Het werd weer donker en daarmee ging ook de muziek uit! Het laatste stuk was ook nog eens over een prachtige snelweg waardoor de laatste twee uurtjes best goed gingen. Daan en ik doodden de tijd door over van alles en nog wat te ouwehoeren. Geen diepe gesprekken, maar vermakelijk genoeg. De bus raakte steeds leger en als paarden die de stal ruiken ontwaakten we langzaam uit onze mentale slaap. De bus stopte voor de zoveelste keer maar dit keer schreeuwde de buschauffeur 'welcome to Hanoi!'. Verbaasd en verdwaasd stapten we uit en namen uit vermoeidheid direct de eerste taxi die zich aanbood. Natuurlijk werden we weer opgelicht en kon het goedkoper, maar we konden gewoon niet meer.
Dit was de busreis, we deden er 27 uur over. Hiermee bespaarden we 60 euro per persoon. Voor 60 euro meer hadden we anderhalf uur gevlogen in plaats van 27 uur gereden. We hadden in die tijd terug kunnen vliegen naar Amsterdam, daar even een drankje doen en vervolgens vliegen naar Hanoi en dan waren we sneller geweest. 27 uur over 800 kilometer. Vanaf dit moment ligt onze bovengrens bij 12 uur, meer dan dat is gewoon echt niet goed. Ik vergeet nog te melden dat er kakkerlakken in de bus waren en dat we stopten om te eten maar geen geld hadden om wat te kopen.
Het goede einde van dit verhaal is dat Hanoi alle moeite waard blijkt te zijn! Een geweldige stad waar Azië tot leven komt zoals ik me voorstel na het lezen van kuifjestrips. Over Hanoi en Ha Long Bay, lieve Vietnamezen, eten op straat en het mausoleum van Ho Chi Minh kunnen jullie lezen in het volgende blog. Dan is er ook weer ruimte voor mysteries en losse eindjes.
We vermaken ons nog steeds enorm.
Gijs
Het begin
De bus zou om 18 uur vanuit Laos vertrekken. Na ons visum te hebben opgehaald hebben we gehamsterd in de plaatselijke supermarkt. Wat koop je eigenlijk voor een busreis van 24 uur? Is er een toilet aan boord? Krijgen we eten of drinken? Redelijk zorgeloos kochten we een aantal zakken chips en wat te drinken (supermarkten hier verkopen hoofdzakelijk chips). Bij het hotel kregen we onze bustickets, stoel nummer 12 en 13. Op weg naar de bus met de tuktuk probeerden we te bedenken hoe stoel 12 en 13 naast elkaar zou kunnen zijn. Onze conclusie was dat de stoel van de chauffeur wel stoel 1 zou zijn (probeer maar eens om bij paren van 2 nummer 12 en 13 anders bij elkaar te krijgen). Aangekomen bij het busstation stond onze bus ons al op te wachten. Daan ontdekte al snel dat er geen wc aan boord was dus haastten we ons naar het toilet. We zagen dat we niet de enige backpackers waren die wilden bezuinigen op het vliegticket. Het geeft een prettig gevoel als je niet de enige westerling bent. Na een korte kennismaking werden we verzocht plaats te nemen in de bus.
Alle begin is moeilijk
Na het afgeven van de bagage mochten we als eerste naar binnen. De bus zag er van binnen vrolijk uit met veel discolampen en felle kleuren. Wel viel meteen op hoe nauw het gangpad was. Als Daan zich breed maakte bleef ie tussen de stoelen hangen. De stoelen hadden geen nummers, dus we namen snel plaats op twee stoelen. De indeling van de bus was als volgt: vanuit het gangpad kon je boven of beneden gaan liggen, steeds in tweetallen. Wij kregen het al Spaans benauwd van 20 seconde onder dus zijn we snel boven gaan liggen. De stoelen waren in ligstand gezet en lagen redelijk comfortabel. Dient te worden gezegd dat ze niet in zitstand konden worden gezet. Je kon überhaupt niet zitten want je stootte onherroepelijk je hoofd. Voor mij als mildclaustrofoob een zeer onaangename ervaring. Zeker als mensen door het gangpad liepen was het allemaal enorm benauwd, het raam bood nog een beetje uitkomst. Ons misplaatst optimisme maakte gauw plaats voor lichte stress. Hoe houden we dit in godsnaam vol?
Donkere bochten
Er waren 4 buschauffeurs die rouleerden, dit zorgde ervoor dat de bus flink doorreed. Het eerste deel van de busreis was door de bergen en dat konden we merken. De stoelen/bedden waren wat krap (wij zijn breder dan Vietnamezen) maar lagen best lekker. De bus schudde echter dusdanig dat je maar in 1 houding kon liggen anders werd je zo het gangpad in gecatapulteerd. De discoverlichting ging al snel uit, dus deden we een poging om te gaan slapen. We deelden samen een schitterende rendierdeken en de airco stond niet eens zo hard, het was heus niet allemaal ellende.
Prioriteiten
Gedurende de nacht viel al op dat de bus ontzettend vaak stopte. We wisten niet waarom of wat er gebeurde. Wel viel op dat er de hele tijd mensen in en uit stapten. Blijkbaar diende deze nachtbus voor locals ook als normale bus. Geen van de buschauffeurs sprak overigens Engels. Het woord 'toilet' begrepen ze wel, dus konden we gelukkig soms stoppen om te plassen. Het was ons inmiddels duidelijk dat wij niet de prioriteit waren voor de buschauffeurs, en dat er tussendoor een hoop te verdienen viel.
Fluitend over de grens
Trots en verbaasd kan ik melden dat ik ondanks alles 6 uur geslapen heb, Daan wat minder. Rond 6 uur s'ochtends bereikten we de grens tussen Laos en Vietnam. Helaas ging de grens pas om 7 uur open. We werden met veel woord en gebaar slaapdronken de bus uitgewerkt waarna we buiten een uur lang voor ons uit hebben gestaard. Ons eten was al bijna op en we hadden weinig zicht op meer eten, dus voor ontbijt hebben we een pak crackers opgegeten. Uit de laadruimte van de bus klonk doorlopend gefluit, en toen de bagage werd gecontroleerd bleek dat er allerlei vogels met ons meereisden (is dat dan waar de vogels zijn gebleven?). De chauffeurs waren opvallend nerveus, maar het valt tegen om Vietnamese spraak goed te interpreteren. De grensovergang duurde lang maar niet langer dan normaal, dus rond een uur of 9 konden we verder. Overigens had ik mijn laatste Kip in de bus laten liggen dus kon ik dat niet ruilen voor dong, waardoor we geldloos de grens over gingen.Welkom in Vietnam!
ZET DIE MUZIEK UIT!!!!
Schreeuwde tennisser Robin Haase ooit (beelden op YouTube). Ik had dit graag willen nadoen. De beste manier om de tijd te doden is door te slapen. Door het geschud en het daglicht viel dit niet mee. Erger was nog dat de bus de gehele dag Vietnamese popmuziek bleef draaien. Dit zijn meestal tweestemmige liefdesduetten die worden onderbroken door onzinnige blokfuitsolo's en hinderlijk pianogepriegel. De zangers en zangeressen zingen hoofdzakelijk vals (gejengel). We lagen naast de muziekbox dus elke poging om het geluid weg te houden was bij voorbaat kansloos. We ontdekten dat er wifi in de bus was (er is echt overal wifi) en via Googlemaps konden we zien dat we totaal niet opschoten. Realistisch maar keihard wist het ons te melden dat we tenminste nog 8 uur voor de boeg hadden.
Erin en eruit
Slapen was dus onmogelijk, vandaar dat we naar buiten keken of probeerden te praten met de andere reizigers. Nu het daglicht was kon ik wel zien wat er gebeurde als we stopten. Soms stapten er mensen in of uit, maar meestal werd er slechts een pakketje aangegeven of afgehaald. Dit ging allemaal bijzonder snel en mysterieus. De bus is overduidelijk een belangrijke schakel in een hoop intensieve handel. Of dit allemaal legaal was weten we niet. Wel reageerden de chauffeurs enorm opgefokt toen er politie langskwam voor controle. Ik heb geen enkel bewijs dat er iets schimmigs gebeurde, maar ik ben ervan overtuigd. Wel spotte Daan een levende vogel in een plastic fles bij een van de passagiers (opengesneden en weer dichtgeplakt). Het fantaseren over wat er allemaal aan de hand was bood enigszins afleiding.
Zijn we er al?
In de loop van de dag raakten we allebei in een soort lichte staat van ontbinding. Alles was stijf, geen enkele houding lag lekker en de muziek maakte bijna elke vorm van wegdromen compleet onmogelijk. We hadden de bergen inmiddels achter ons gelaten, helaas liet de bus de snelweg die we op de kaart hadden gezien links liggen en koos hij voor een weg die nog half in aanbouw was. Half in aanbouw betekent dat gedurende 200 km enkel de linkerrijbaan open was en over de gehele 200 km (!!!) aan de rechterrijbaan werd gewerkt! De weg was desondanks open voor beide richtingen. Hierdoor gingen we zelfs langzamer dan in de bergen, en het geschud maakte plaats voor getrild over de zandpaden. Het was inmiddels 4 uur smiddags dus we moesten in de buurt komen. Na lang proberen wisten we bij de chauffeur het verlossende antwoord los te peuren, we zouden om 21 uur in Hanoi aankomen. Dit gaf ons weer een doel, een missie. Nog 5 uur volhouden!
Verlossing
Het werd weer donker en daarmee ging ook de muziek uit! Het laatste stuk was ook nog eens over een prachtige snelweg waardoor de laatste twee uurtjes best goed gingen. Daan en ik doodden de tijd door over van alles en nog wat te ouwehoeren. Geen diepe gesprekken, maar vermakelijk genoeg. De bus raakte steeds leger en als paarden die de stal ruiken ontwaakten we langzaam uit onze mentale slaap. De bus stopte voor de zoveelste keer maar dit keer schreeuwde de buschauffeur 'welcome to Hanoi!'. Verbaasd en verdwaasd stapten we uit en namen uit vermoeidheid direct de eerste taxi die zich aanbood. Natuurlijk werden we weer opgelicht en kon het goedkoper, maar we konden gewoon niet meer.
Dit was de busreis, we deden er 27 uur over. Hiermee bespaarden we 60 euro per persoon. Voor 60 euro meer hadden we anderhalf uur gevlogen in plaats van 27 uur gereden. We hadden in die tijd terug kunnen vliegen naar Amsterdam, daar even een drankje doen en vervolgens vliegen naar Hanoi en dan waren we sneller geweest. 27 uur over 800 kilometer. Vanaf dit moment ligt onze bovengrens bij 12 uur, meer dan dat is gewoon echt niet goed. Ik vergeet nog te melden dat er kakkerlakken in de bus waren en dat we stopten om te eten maar geen geld hadden om wat te kopen.
Het goede einde van dit verhaal is dat Hanoi alle moeite waard blijkt te zijn! Een geweldige stad waar Azië tot leven komt zoals ik me voorstel na het lezen van kuifjestrips. Over Hanoi en Ha Long Bay, lieve Vietnamezen, eten op straat en het mausoleum van Ho Chi Minh kunnen jullie lezen in het volgende blog. Dan is er ook weer ruimte voor mysteries en losse eindjes.
We vermaken ons nog steeds enorm.
Gijs
